Në një intervistë për Eni Vasilin në “Studio e hapur” në “News 24”, shkrimtari i njohur Ismail Kadare u ka dhënë një përgjigje debateve për heroin Kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu. Si mishërues i Europës, sipas shkrimtarit, Skënderbeu na nderon, ndërsa vë në dukje se ai luftoi për pavarësinë e Shqipërisë. Në rrëfimin e tij të gjatë, ai ndalet edhe njëherë tek raporti me të shkuarën dhe i jep përgjigje Fatos Lubonjës.
– Në letrën tuaj drejtuar botuesit Henri Çili, që nuk ia falni Fatos Lubonjës që ka të bëjë me gjuhën serbe…
U bë një shpifje që ju duhet ta keni dëgjuar, që Ismail Kadare ka thënë që “jashtëqitje e kombit për refugjatët shqiptarë”. Sipas tij, shpifja është e rëndë, se shkrimtari më i njohur i vendit, i quan mijëra të rinj që tronditën diktaturën, jashtëqitje e kombit. Dhe kjo shpifje u tha në një miting në Tiranë. Shpifja e dytë është e re, foshnje akoma, që ka dalë nga ky njeriu me emrin Fatos Lubonja. Pa pikë turpi ka shkruar se Ismail Kadare kohët e fundit në një libër të tij ka quajtur gjuhën serbe si një jevgë, krahas një zonje të madhe, që është gjuha shqipe. Është qesharake. Unë shkruaj në vitet ’30 kundër shqiptarëve shpërtheu një propagandë e madhe serbe, e çmendur. Thuhej që shqiptarët janë morracakë, idiotë, të pandershëm, të palarë, histerikë, që s’kanë as gjuhë, as kulturë asgjë. Dhe unë shkruaj në librin tim “në këtë kohë emocionalistët shqiptarë të ndikuar nga ky libër ranë nën ndikimin serb dhe filluan të shajnë gjuhën serbe me të njëjtat klishe përçmuese që ata na shanin ne. Ata filluan të thonë që gjuha serbe është si një jevgë krahas një zonje të madhe, si gjuha shqipe… Tani ky zotëria i merr, (Lubonja) dhe thotë që Kadare shkruan për gjuhën serbe që është jevgë. Është e pabesueshme se si mund të shpifësh kështu.
– Çfarë e konsideroni gjithë këtë polemikë që keni me Lubonjën?
Këtë njeri e kam njohur shumë pak, pothuajse nuk e kam njohur fare, kam njohur vetëm babain e tij, është e parëndësishme, absurde dhe pa kuptim. Ai është historian, unë jam shkrimtar. Besoj një farë shkrimtari është, i rëndomtë, nuk dua ta fyej, s’po përdor fjalën mediokër, por është krejtësisht i rëndomtë si shkrimtar. Dhe me sa duket, krijon legjenda të tilla për ta bërë tepër interesant emrin e vet. Me Todi Lubonjën unë kam pasur shoqëri, miqësi dhe po ju them, kur ai u fut në burg si komplotist, të gjithë njerëzit që njiheshin me të, që rrinin me të, janë pyetur për të thënë atë çka dinin për këtë “armik”. Deklarata ime për Todi Lubonjën është e dokumentuar, me datë, me vulë, me të gjitha. Dhe kam thënë: ‘Unë nuk kam kuptuar ndonjë gjë armiqësore te Todi Lubonja, veç shakave që bënte shpesh të tepruara, por që ishin në formë humori’. Gjëja kryesore që kam thënë, është se ai më lavdëronte mua në mënyrë të tepruar. Ndoshta më ka bërë dëm si çdo njeri, kur lavdërohet shumë, dëmtohet.
Ndërsa del tashti dhe me një kuriozitet unë kam parë dokumentet, që i biri i tij ka mbajtur tjetër qëndrim. Sipas këtyre dokumenteve, po e përsëris sipas këtyre dokumenteve, ai e ka akuzuar babanë, e ka zhytur thellë e më thellë. Këtu është ndoshta edhe armiqësia, ndaj e quaj absurde. Unë isha miku i tij, ai vendosi të godasë babanë. Por s’kishte punë me mua, s’kishte pse ta theksonte këtë. Le të më zbulonin të tjerët nëse isha armik si i atij i tij.
Fatos Lubonja nuk është shkrimtar i ri i arrestuar, por është djali i Todi Lubonjës që u arrestua. Fatos Lubonja mund të kërkojë aureolën e vet, por nuk ka të drejtë të shpifë për të tjerët. Nuk ka të drejtë të thotë se unë paskam qenë furnizues i Todi Lubonjës me libra të ndaluar. Unë mund të kem dhënë ndonjë libër të ndaluar. Por i biri thotë që i ka dhënë, kur Todi vetë thotë nuk më ka dhënë. Ky është një llum kaq i madh, sa të vjen turp ta bisedosh. Kanë kaluar kaq vite dhe unë u jam shmangur shpjegimeve, sepse më duket kaq vulgare, e ulët.
– Merr shkas nga një ngjarje e aktualitetit që ishte falja e namazit nga Komuniteti Mysliman në sheshin “Skënderbej”, u diskutua mbulimi ose jo i monumentit të Gjergj Kastriotit Skënderbeut, pasi gjatë ceremonisë para monumentit praktikisht ishin vendosur disa ekrane. E keni ndjekur këtë debat?
Po, e kam ndjekur.
– Ju ka shqetësuar?
Është shqetësues, po. Por jo në atë shkallë sa të jetë katastrofë. Kam dëgjuar deklaratat e drejtuese të Komunitetit Mysliman, kanë qenë korrekte. Për shembull, myftiu i Tiranës përjashtoi çdo fyerje të myslimanëve nga figura kinse e ‘krishterë’ e Gjergj Kastriotit. Tha është i yni, është i të krishterëve. Domethënë është korrekt shpjegimi i saj zyrtar. Duhet shteti ynë të bëjë të mundur që harmonia fetare të gjejë edhe mjediset ku të zhvillohet, të marrë masa.
– Si e shihni këtë debat, është artific?
Po, është artificial. Është një keqkuptim i historianëve e shkencëtarëve të rinj shqiptarë, djemve e vajzave “moderne”, që kujtojnë se janë më të zgjuar se ç’duhet kur flasin për figura të tilla si Skënderbeu, ose koncepte të tilla si kombi. Për fatkeqësinë e tyre, se nuk i dinë mirë gjërat, kujtojnë se kanë ardhur në një epokë kur këto gjëra janë rivlerësuar e rivlerësohen vazhdimisht dhe sipas mendjes së tyre nuk ka më kombe, ose tani ka kombe po para 200 vjetësh, nuk ka pasur. Nuk është e vërtetë. Ky koncepti fillestar, arkeokoncepti i kombit ka ekzistuar në forma të ndryshme. Sot dalin të mençur e thonë që në kohën e Skënderbeut nuk ka pasur shqiptarë fare. Hapin katalogët e historisë, kërkojnë dhe nuk gjejnë fjalën shqiptar. Shumica e shteteve të Europës nuk kanë fjalën e sotme, për kombin e tyre e vendin e tyre. Edhe Gjermania nuk quhej Gjermani para 330-440 vjetësh. Grekët e dimë të gjithë që quhen helenë. Mirëpo, këta i mësojnë vonë këto gjëra. Truri i tyre nuk i adapton dot me atë zhvillim të natyrshëm që kanë dijet njerëzore dhe bëjnë gabime shumë të rënda. Për Skënderbeun, kam dëgjuar për shembull që thonë se nuk ishte shqiptar fare. Si nuk ishte shqiptar Skënderbeu? Po kush ishte shqiptar? Po nuk kishte shqiptarë. Po as italianë nuk kishte në atë kohë. Quheshin venedikas, quheshin romakë, napolitanë. Francezët quheshin galë, gjermanët quheshin gotë.
– Po, a është Skënderbeu në këndvështrimin tuaj princi i krishterimit, që bëri luftë për mospërhapjen e islamit në Shqipëri, siç cilësohet tani?
Ai para së gjithash bëri luftë për ta çliruar Shqipërinë nga Turqia, për shtet të pavarur. Kur Skënderbeu doli në skenë, Shqipëria ishte krahinë osmane. Nuk e bëri ai për të hequr myslimanizmin, e bëri për të hequr tërë Shqipërinë nga bota osmane.
– Pra, nuk ka pasur një karakter fetar rezistenca e tij?
Vetvetiu ka pasur, nëse di donte ta nxirrte Shqipërinë nga Perandoria Osmane dhe ta rivendoste në Perandorinë Europiane. Vetvetiu kjo e përfshin këtë gjë, e kjo nuk na turpëron as ne e as atë, përkundrazi na nderon të gjithëve.
– Është e njohur tashmë ideja e harmonisë fetare në Shqipëri, respektimi i tjetrit. A janë këto përplasje për Skënderbeun, që vijnë dhe rivijnë, apo çështje të tjera, shenja se diçka po lëviz në drejtim të kundërt?
Ka një gjë shqetësuese. Nuk duhej të ishte. Ka një gjë që Shqipëria duhej ta kishte sqaruar pak më përpara. Nuk duhet harruar që rendi komunist ishte i panatyrshëm dhe pengoi edhe gjëra themelore në historinë e kombit, i pengoi të sqaroheshin.
Kështu që, ndoshta është kjo.
– Ju keni një botim të dedikuar identitetit europian të shqiptarëve. Sot në 2017-ën, mendoni se ky identitet është i cenuar, apo ka rrezik të cenohet disi?
Unë kam një mendim të prerë. Shqipëria është një vend europian, nuk është artificialisht europian si pjellë e një propagande, ose një rrymë kulturore emancipuese, por është europian i mirëfilltë. Europian me tokë, me histori, me gjuhë, me zakone. Ne nuk dimë ca gjëra themelore për Shqipërinë dhe tamam këtë gjë nuk e dimë mirë, sa evropiane është Shqipëria në gadishullin ballkanik në krahasim me vendet e tjera? Evropianizmi, për fat të keq do them një gjë që duket ekstravagante, ka filluar me luftë. Lufta e republikës së ashpër dhe mizore që ishte Roma, që u kalli datën tërë shteteve evropiane në atë kohë, ishte ajo që farkëtoi Europën. Nuk është Rusia sllave shpresë e botës, jo, Europa mbetet prapë. Ne duhet ta respektojmë këtë gjë. Shqipëria sot mund të jetë vetëm evropiane. Shqiptarët shumë shpejt do bëhen fakt europian, nis në Ballkan, i klasit të parë. Shto edhe serbët për të marrë vesh ngaqë konflikti shqiptaro-serb është shumë i fortë. Për shembull, Greqia prej kohësh nuk e ka këtë epitet, sepse Greqia ka mbajtur trashëgiminë bizantine, është lidhur peng pas saj.
– Pra, figura e Skënderbeut, është një figurë që na afron me Perëndimin?
Jo na afron, por e mishëron natyrshëm Perëndimin figura e Skënderbeut. Nuk është kot, që Perëndimi nuk pati ndonjë llogari që fitoi nga Skënderbeu. Se ne mendojmë që në Venedik e në Vatikan u bënë ca hesape që ç’merr Perëndimi. Asgjë. Asgjë nuk mori Perëndimi nga Shqipëria, veç të frenohej e të tronditej Perandoria Osmane. Asgjë tjetër, se do ta kishte barrë mbi veten, më vonë edhe e pati.
– Mustafa Nano ka dalë me tezën se nëna e Skënderbeut ishte serbe. Pati polemika, a e cenon figurën e Skënderbeut ideja se e ëma ishte serbe?
Fare, fare hiç. Se harrojmë ne shqiptarët e historianët tanë të sotëm që tërë dinastitë dhe familjet e mëdha europiane feudale mbretërore, bënin krushqi me njëra-tjetrën. Pra, princeshat e mbretëreshat, shumica dërrmuese janë me gjak të përzier. Krushqitë kështu bëheshin, mbretërit bëheshin me mbretërit fqinjë. Si e harrojmë ne këtë gjë, s’e kuptoj dot. Të bësh krushqi do të thotë të ndërrosh gjakun, të përzihesh me tjetrin. Të jetë nëna e huaj është normale, shumica e mbretëreshave janë të huaja. Nuk thotë njeri që bën fëmijët e ata i përkasin popullit tjetër.
– Çfarë është sipas jush më shumë Skënderbeu, shqiptar apo i krishterë?
Skënderbeu është një shqiptar i krishterë, ose një i krishterë shqiptar, por ai është i të gjithëve dhe fakti është që 500 vjet histori shqiptare nuk e ndau figurën e tij. Herë e parë që ndahet sot.
– Shqipëria anëtare e Bashkimit Europian, është e largët ajo ditë?
Unë shpresoj të jetë më e afërt se ç’mendohet. Shpresoj. Do të duket sikur largohet, por do të afrohet.
– A është politika shqiptare përgjegjësja kryesore për tranzicionin sot?
Zakonisht elitat politike janë përgjegjëse për këtë. Qëllon që nuk janë vetëm ato, ndoshta nuk janë vetëm ato, por janë ndër kryesoret ato.
E cuditshne (nuk ndodh me njerzit e medhenj)”gadishmeria” per tju pergjigjur, fjaleve, kritikave qofshin ato edhe nga njerez te letrave, nga shkrimtari i mirenjohur Kadare.Vetem Ai mund te jete ne te njejten kohe shkrimtar po se po, por edhe historian, gjuhetar, albanalog, Europian dhe patjeter dhe “Desident”.Gazetarja Vasili per nga mosha nuk i ka perjetuar “ato kohe” te veprimtarise prodhuese te Kadarese.Sa per dijeni kur dilte ndonje liber i Kadarese kurre nuk kishte rradhe apo thyheshin xhamat e librarive.Intelektualet , rinia e kohes(jo Bashkim Shehu djalua i krieministrit) qarkullonin neper duar kryeveprat boterore klasike e deri moderniste duke filluar nga Dostosjevski,Shollohovi,Cehovi, Kafka e Sarti.etj etj.Jemi deshmitare te epokave te krijimtarise se Kadarese dhe Patjeter nje fakt eshte i pakundershtueshem:Librat e Kadarese veshtire te lexohen per here te dyte.Ky fakt i vertetueshem flet me shume se Polemikat e “Nobelit” nga keshtjella e gurte….Ha ha ha
Populli shqiptar, e me te edhe bota mbarë, pret që historianët shqiptarë t’i japin fund falsifikimit të historisë së vet kombëtare dhe të thonë të vërtetën ashtu siç është në të gjitha drejtimet e aspektet.
Nga gjiri i këtij populli tashmë kanë dalë disa historijanë-albanologë që me guxim kanë nisur ta thonë të vërtetën. U ka pri akademiku i nderuar, prof. dr. Eqrem Çabej, të cilin e kanë përvijuar akademikët e tjerë shqiptarë, si dr. Aleks Buda (Kryetar i Akademisë së Shkencare të Shqipërisë), prof. dr. Shaban Demiraj (edhe ky kryetar i Akademisë) dhe sidomos brezi i ri i historianëve, në krye me dr. Ardian Klosin, Ardian Vehbiun, Fatos Lubonjën, Pirro Mishën, Mustafa Nanon, Kapllan Resuli e tj. Me gjithë kontributin e tyre jo të parëndësishëm, historiografia shqiptare vazhdon të përkundet e të nanuriset në hullinë e romantizmit, që i ka shërbyer dhe vazhdon t’i shërbejë nacionalizmit më ekstremist, shovinizmit e racizmit shqiptar, në mënyrë të veçantë armiqëve të popullit, para së gjithash okupatorëve e pastaj edhe klikës më gjakatare vendase të Enver Hoxhës.
Kadareja nuk është historian. E megjithë këtë, ai ka kontribuar me shkrimet e tija sa dhe si askush tjetër për indoktrinimin e shqiptarëve me shovinizëm e racizëm, bile duke na rrahur edhe gjoksin për internacionalizëm proletar. Pas kësaj shkoi në Paris dhe botërisht i akuzoi shqiptarët se janë një popull racist. Apo nuk është e vërtetë kjo gjë, zotëri Kadare?!
E kur pa se bota nuk po pajtohet me historinë e falsifikuar shqiptare, duke na folur në një intervistë për Kosovën (E botuar sërbisht dhe e ribotuar shqip në gazetën PANORAMA), jo vetëm që s’e zë më me gojë autohtoninë, por as origjinën nga ilirët, që të mos flasim edhe për pellazgët.
Si bizantin që është, ai vazhdon me dyfytyrësinë e tij: Nga njera anë na hiqet si evropian, kurse nga ana tjetër i përgëdhel popullit shqiptar sedrën më të sëmurë të nacionalizmit ekstremist, të shovinizmit e të racizmit.
Skenderbeu, o Kadare, as nuk ka qenë, as nuk është dhe as që ka për të qenë i të gjithëve. Skenderbeu ka qenë, është dhe do të jetë me TË VËRTETËN dhe me ata që janë me TË VËRTETËN. Si i tillë ai ka qenë bir i kohës së tij. Për rrjedhim, ai nuk ka luftuar as për Sërbinë, edhe pse ishte vazal i sundimtarit sërb, dhe as për Shqipërinë, që në atë kohë ishte e banuar më shumë me joshqiptarë se sa me shqiptarë. Ai ka luftuar për Krishtin e kristjanizmin dhe, sikur t’i kishin rënë në duar prindët tonë muslimanë, në qoftë se nuk do të ishin kthyer në kristjanizën, do t’i kishte kaluar nën shpatë, ashtu siç i kaloi muslimanët e Krujës, kur e futi në dorë, dhe vazhdoi t’i kalonte, kudo që i binin në dorë e nuk pranonin të riktheheshin në kristjanizëm. Skënderbeu është autor i të parës Natë të Shën Bartolomeut në botë. Para francezëve.
Jo vetëm nga nëna, Vojslava, por edhe nga babai Ivan, ai ka qenë sërb. Bile një fjalë të vetme shqipe nuk e ka ditur. Administratën e shtetit të tij e ka mbajtur në gjuhën sërbe dhe monetë kishte dinarin sërb. Edhe flamuri i tij ishte flamuri sërb, vetëm që shqiponja sërbe ishte e bardhë, kurse Ivani, si vazal që ishte i sundimtarit sërb (Bashkë me Skënderbeun e ri ka shkuar në krye të ushtrisë së tij për t’ia rikthyer Sërbisë Shkodrën e okupuar nga Venedikasit !), e ka bërë shqiponjën e flamurit të tij të zezë. I biri i Skënderbeut, me emrin e gjyshit Ivan, ka gjetur strehim në oborrin e sundimtarit të Sërbisë, bile edhe është martuar me të binë e tij.
Megjithqë nuk ka luftuar për Shqipërinë, Skënderbeu – pa dashje – i ka bërë një shërbim shum-shum të madh popullit shqiptar. Me luftat e tija të pandërprera kundër Otomanëve muslimanë ka shkrirë e asgjasuar sërbët e Shqipërisë fushore (Bashkë me ta edhe grekët, vllehët e të tjerë!), kështu që, pas okupimit osman, shqiptarët e malsirave, ku okupatori turk nuk ka shkelur as pas okupimit të Shqipërisë, prandaj vetëm janë shtuar, zbresin në fusha dhe asimilojnë mbeturinat e popujve të tjerë. Kështu albanizojnë vendin dhe krijojnë këtë Shqipëri që e keni aktualisht.
Rrjedhimisht, pa marrë parasysh se ai me origjinë kombëtare nuk është shqiptar, e ka merituar që populli shqiptar ta deklarojë për hero kombëtar, por nga pozitat e SË VËTETËS, e jo na pozitat e çfarëdo nacionalizmi, ashtu siç kanë shpallur edhe për poet kombëtar vllahun Naim Frashëri, ashtu si edhe rusët kanë shpallur për poet kombëtar zezakun Aleksandër Pushkin, kurse sërbët zgjodhën për president të Jugosllavisë shqiptarin Sinan Hasani.
Nuk ka rëndësi, o Kadare, kush i ç’origjine kobëtare apo fetare është, por kush përse jeton e lufton. Sinan Hasani, edhe pse shqiptar, nuk i takon historisë së popullit shqiptar, por historisë së popujve të Jugosllavisë, të popullit sërb. Poashtu edhe Vasil Shantiq, Vojin Kushiq, Branko Kadiq dhe shum të tjerë, megjithqë nuk janë shqiptarë, nuk i takojnë popullit të origjinës së tyre sërb, por popullit shqiptar.
Mjaft më me dyfytyrësi, o Kadare !
Kapllan Buroviçi ka filluar tani të shkruaj mendimet e propagandes serbe. Këto mendimë ju afrohen shumë mendimevë të Brankoviçit, Garashanit, Zujoviçit e të tjerë. Si një historikian amator, ai ka filluar të përseris po ato parulla, që fashistet, shqiptarofobët dhe racistët Serbe e shekullit XX kanë perdorur për të pushtuar tokën shqipatare e shtrejntë.
Kapllan Buroviçi, si kryeracistë i kësaj aventure, pohon pa baza dhe dukë falsifikuar historinë tonë qe toka shqiptarë është serbe dhe qe Shqiptarët janë slav. Më qesharak, absurd dhe e pallogjikshmë eshtë që ky llum turko-boshnjak, Z. Kaplan Resulbegović Aga, e quan Skënderbeun serb. Ky albanolog i rremë, nje këlyshe e UDB-se, pretendon që ti besojmë tezat idiosteske.
Kaplan Resulbegoviç Aga, i vetëshpallur si serb, nuk ka lexuar shkrimit e Frang Bardhit në shekullin e XV ku ky kolos i letërsise shqiptare mbrojti identitetin e Gjergj Kastriotit kundër tezavë të serbit Tomko Mrnaviç. Një citim nga libri „Apologjia e Skënderbeut“ botuar në latinisht:“ . “Vazhdimisht gjer në ditët e sotme bashkëkohësit tanë flasin për të dhe këndojnë me zë të lartë trimërinë e tij nëpër gostitë… dhe e quajnë Skënderbeun tonë me emrin “Kuçedra e Arbrit”, d.m.th. dragoi i Arbërit-Epirit, „dhe sa herë që shqiptohen këto fjalë, kuptohet vetëm Skënderbeu”.
Resulbegović Aga, një klandestinë nga Bosnja , pa asnjë lidhjë më historinë shqiptarë, përdor vetëm burimë e shëkullit XX dmth burime historike e epikes nacionalististe serbë. Po si një agjent i UDB-se, ky kriminel përmendon vetëm tezat e historise falsifikuar qe jan gatuar në këtë guzhinë fashiste, nacionaliste, shqiptarofobe.
Kapllan Buroviçi-Resulbegoviç ka patur në shkrimin e tij shumë argumentë qe unë do ti çoj „ ad absortum“.
E para: „ Edhe flamuri i tij ishte flamuri sërb, vetëm që shqiponja sërbe ishte e bardhë, kurse Ivani, si vazal që ishte i sundimtarit sërb (Bashkë me Skënderbeun e ri ka shkuar në krye të ushtrisë së tij për t’ia rikthyer Sërbisë Shkodrën e okupuar nga Venedikasit !), e ka bërë shqiponjën e flamurit të tij të zezë.
Z. Buroviçi permend flamurin e Skenderbeut dhe pretendon qe shqiponja me dy koka është një simbol e Serbisë. Ky pretendim mund të gjykohet si një hipoteze absurde. Stema e shqiponjes me një kokë ka qënë stema e standarteve Romake. Romaket kishin c‘do llojë stema dhe një prej tyre ishtë shqiponja me një kokë. Stema Më e njojtur e ushtrise romake ishin gërmat S.P.Q.R. dmth në latinischt: Senatus Populus Que Romanus. Ne shqip: Senati Romakë Dhe Populli.
Shqiponja me dy kokë ka qënë stema e familjes bizantinë të Palailogëve, një familjë nga Asia e mesmë ose ne latinischt „ asia minor“ dmth më preardhjë nga Turqia e sotmë. Flamuri i parë më këtë shqiponjë kishtë Perandori bizantinë Gjon VIII Palailogos. Ky perandor kishtë dhë një stemë të dytë: katër „B“ që dhë sotë e perdorin serbët në falmur të tyrë. Këto katër „B“ që në neogreqishten konsiderohen si „V“ kishin kuptimin: Βασιλεὺς βασιλέων βασιλεύων βασιλεύουσιν dhe Βασιλεὺς βασιλέων βασιλεύοντων βασιλεύει. Perkthimi në shqip është: „ Mbreti i mbretervë sundon gjithë mbëtëritë.“ Ky flamur ( gr. flamoulon) më kryqin në mes eshtë kopjuar nga serbët, Kur rusët, grekët dhe shqiptarët pranuan vetem shqiponjen. Unë i përmend dhë grekët në grup se familja e Palailogevë e kuptonim preardhjen e tyrë si pasardhësit e çesareve romakë.
Princët në Balkan ishin vetem „ sebastokrator“ dmth në shqip: sudimtar i nderuar. Kjo ka qënë një drejtë qe vetëm Perandori i Konstandinopojës mund t‘ja u jeptë.
E dyta: Ngjyrat e flamurit tonë nuk e kan patur bazen tek Gjergj Kastrioti, po ky flamur dy-kolor ka dalë nga tragtarët katolik shqiptar që përdornin këtë flamur për tregti me shtetet italiane. Flamur tragtar i katolikëve shqiptar ka qënë i kuq me një vijë të zezë ne mes, kur serbët asaj kohë perdornin flamurin kuq e verdhe. Shqiponja, një simbol e familjevë Kastrioti dhë Muzaka u bë ne vitin 1912 simbol kombetarë në ngjyren e flamurit katolik.
E trete: Gjergj Kastrioti e konsiderintë veten si „ Dominus Albaniae“ ose „ Princeps Epirotae“ dhë jo si princ „ rasciae“ ose sclavoniae“ dmth si mbret ose princ sllav.
Unë, z. Buroviçi, po ju jap edhë njëherë mundesinë ta studjoni mirë historinë e Shqiperise dhe Balkanit, se ato teza qe permendet ishin thjesht idiotizma të pa bazuara. Qofse keni qef më kontaktoni dhe unë do t‘ ju japë jo vetëm mesimë në historinë e Ballkanit, po të gjithë Evropes. Po vetem kudrejt pagese.
Dhe një korrigjim ne shkrimin e Kapllan Buroviçit. Familja ime vjen nga fshati Frashër pranë Përmetit. Unë mund t‘ju konfirmoj që familja Frashëri ka qënë shqiptare. Ajo familja ishtë në asaj kohë familja më e pasur dhë e edukuar në të gjtihë fshatin. Ata ishin Bejt më të medhenj të rajonit. Unë nuk e kuptoj si z. Buroviçi mund ta di më mirë origjinen se bashkëfshaterët qe kan jetuar një shekull me atë familje. Qofse f. Frasheri ka qënë vllakë, unë mund te jem një kinez.